Zapłodnienie in vitro IVF

Klasyczne zapłodnienie in vitro jest postępowaniem zalecanym po wyczerpującej diagnostyce niepłodności. Wykonuje się je wtedy, gdy przyczyną problemów z poczęciem jest:

• czynnik jajowodowy

• brak możliwości bezpiecznego przeprowadzenia owulacji

• endometrioza

• patologia nasienia lub nieudane próby inseminacji nasieniem męża

• nosicielstwo wirusa HIV lub HCV u jednego z partnerów

• wiek pacjentów

• obniżona lub obniżająca się rezerwa jajnikowa

• nieskuteczne leczenie innymi metodami

• występowanie niewyjaśnionych przyczyn niepłodności

In vitro zawsze jest poprzedzone dokładnymi badaniami obojga partnerów. Zabieg składa się z kilku etapów.

• kwalifikacji lekarskiej - oceny przez lekarza wszystkich wyników badań, celem ustalenia, czy wybrana metoda leczenia będzie bezpieczna i efektywna dla danej pary;

• stymulacji hormonalnej – stymulacji jajników: kontrolowanego podawania leków powodujących wzrost więcej niż jednego pęcherzyka w jajniku;

• pobrania komórek jajowych i ich połączenia  w warunkach laboratoryjnych;

• hodowli zarodków w inkubatorze przez kilka dni i ich obserwacji

• ostatnim etapem jest podanie zarodka do macicy i/lub zamrożenia zarodków;

• lub ewentualne podawanie zarodków rozmrożonych.

  
  Dokładny opis etapów in vitro znajdziesz w akapicie "Szczegółowy opis etapów in vitro" znajdującym się pod "najczęściej zadawanymi pytaniami".

Tak, wzrost większej liczby pęcherzyków jajnikowych zwiększa szanse na ciążę. Choć nie z każdego pęcherzyka uda się uzyskać komórkę jajową, a nie każda komórka zapłodni się lub rozwinie do stadium blastocysty, statystycznie z 10 pęcherzyków możemy spodziewać się 1-2 blastocyst, co daje szansę na jedną lub dwie ciąże.

Podczas punkcji zwykle pobiera się od kilku do kilkunastu komórek jajowych. Reakcja organizmu na leki stymulujące jest indywidualna i może skutkować uzyskaniem różnej liczby komórek. Ważna jest jednak nie tylko ich ilość, ale także jakość.

Zgodnie z Ustawą o leczeniu niepłodności z 2015 roku, u kobiet poniżej 35. roku życia bez historii leczenia in vitro można zapłodnić maksymalnie 6 komórek jajowych.

Natomiast u kobiet od 35. roku życia, z dwoma nieudanymi próbami in vitro lub chorobami współistniejącymi (zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu i Embriologii oraz Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników z 10.11.2022) dopuszczalne jest zapłodnienie wszystkich pobranych komórek jajowych.

Ostateczną decyzję o liczbie zapłodnionych komórek pacjenci podejmują wspólnie z lekarzem. Można zawsze ograniczyć liczbę zapładnianych komórek. Medycznie, uwzględniając wyliczenia efektywności całej procedury, nie jest to uzasadnione, ale taka decyzja Pacjentów powinna być zawsze uszanowana.

Jeśli nie wszystkie komórki jajowe zostaną zapłodnione, pacjentka może wybrać, co zrobić z pozostałymi – mogą one zostać anonimowo przekazane do dawstwa, zamrożone na przyszłość lub zniszczone.

Celem zastosowania technik dodatkowych jest zwiększenie skuteczności leczenia dla konkretnych grup Pacjentów. Metody te obejmują:

• wspomaganą selekcję plemników,

• aktywację komórek jajowych lub plemników,

• dodatkową suplementację mediów hodowlanych i mediów, w których podawany jest zarodek do macicy,

• metody wspomagające ocenę i wybór prawidłowych zarodków, w tym testy genetyczne, nacięcie osłonki przejrzystej zarodka.

  Część z technik jest refundowana i może być stosowana u par korzystających z rządowego programu refundacji leczenia.

Zgodnie z Ustawą o leczeniu niepłodności wszystkie prawidłowo rozwijające się zarodki (czyli takie, które rozwijają się w określonych ramach czasowych, a ich komórki są żywe) podlegają ochronie prawnej.

Oznacza to, że zarodki, które nie zostaną podane do macicy, muszą być bezpiecznie przechowywane. Para ma 20 lat na ich wykorzystanie, a po upływie tego czasu zarodki są przekazywane do anonimowego programu adopcji.

Zgodnie z polskim prawem, po zakończeniu okresu przechowywania nie jest wymagana zgoda genetycznych rodziców na takie przekazanie. Regulacje te zapewniają, że zarodki nie zostaną zniszczone ani użyte do badań, ale oznaczają również, że jeśli para nie zdecyduje się na ich wykorzystanie, mogą one zostać przekazane innej parze.

Podstawowym kryterium kwalifikacyjnym do uzyskania refundacji in vitro jest wiek obojga partnerów (kobiety do 42 roku życia przy wykorzystaniu własnych komórek jajowych oraz do 45 roku życia w przypadku dawstwa oocytów lub zarodka, a mężczyzny do 55 roku życia (w każdym przypadku)).

Zgodne jest z wymogami ustawy o leczeniu niepłodności par:

• musi pozostawać w związku małżeńskim lub we wspólnym pożyciu

• mieć stwierdzoną bezwzględną przyczynę niepłodności lub historię leczenia niepłodności w okresie 12 miesięcy poprzedzających zgłoszenie do Programu (potwierdzone dokumentacją medyczną).
  

W przypadku korzystania z dawstwa (każdej formy dawstwa czyli dawstwa nasienia, oocytów lub zarodka) para musi uzyskać pozytywną opinię psychologa o gotowości na posiadanie niegenetycznego potomstwa.

Dowiedz się więcej na temat refundacji in vitro.

Zgodnie z wymogami  prawnymi zawsze w leczenia prowadzona jest dokumentacja medyczna, a Pacjent może uzyskać jej kopię.

Z pewnością w okresie 12 miesięcy starań o ciąże byli Państwo prowadzeni przez lekarza ginekologa lub placówkę medyczną, więc do lekarza prowadzącego/placówki powinniście się Państwo zwrócić z prośbą o wydanie stosownego zaświadczenia. Lekarz ( placówka) mogą również wydać zaświadczenie o leczeniu niepłodności.

Chcesz skorzystać z refundacji in vitro? Wyślij zgłoszenie.

Program refundacji in vitro pokrywa całość kosztów leczenia od momentu kwalifikacji do procedury zapłodnienia pozaustrojowego lub transferu zarodka do wizyt potwierdzających uzyskanie ciąży.

Więcej informacji znajdziesz na naszej podstronie dotyczącej refundacji in vitro.

Każda para ma prawo do 6 cykli leczenia w tym:

• Maksymalnie 4 cykli zapłodnienia z wykorzystaniem własnych komórek jajowych (nasienie własne lub dawcy)

• Maksymalnie 2 cykle zapłodnienia z wykorzystaniem komórek jajowych dawczyni

• Maksymalnie 6 cykli z dawstwem zarodka

Więcej o refundacji in vitro

Badania do transferu zarodków sprzed Programu nie są objęte refundacją.

Więcej o refundacji in vitro.

Ministerstwo Zdrowia potwierdziło możliwość wykonywania  przedimplantacyjnej diagnostyki genetycznej zarodków do cykli refundowanych.

Diagnostyka nie jest procedurą refundowaną i pozostaje odpłatna przez Pacjentów na zasadach komercyjnych.

Więcej o finansowaniu in vitro.

Ustawa o refundacji leków została znowelizowana od 1 lipca 2024 r. i dostosowana do założeń  Programu w tym zakresie. Pacjentom przysługuje refundacja leków do czterech cykli leczenia z zastosowaniem limitu wieku, ale zniesione zostały poprzednie kryteria oznaczeń hormonalnych.

Refundacja przysługuje bez względu na ilość cykli refundacyjnych wykorzystanych wcześniej.

Skorzystaj z refundacji in vitro.

Przechowywanie zarodków jest refundowane do końca trwania tego programu czyli do 31 grudnia 2028 r.. Po tym terminie przechowywanie zarodków Pacjenci opłacają we własnym zakresie.

Skorzystaj z refundacji in vitro.

Program refunduje zabezpieczenie płodności na przyszłość u pacjentów onkologicznych, którzy na skutek terapii mogą doświadczyć istotnego upośledzenia płodności. U kobiet będzie to mrożenie komórek jajowych, a u mężczyzn mrożenie nasienia.

Kryterium kwalifikacyjnym jest wiek (w dniu zgłoszenia/pierwszej wizyty w klinice) – dla kobiety od okresu dojrzewania do 40. roku życia, dla mężczyzny od okresu dojrzewania do 45. roku życia.

Skorzystaj z refundacji in vitro.